Lei de Obediencia Debida

A Lei de Obediencia Debida Nº 23.521 foi unha disposición legal ditada na Arxentina o 4 de xuño de 1987, durante o goberno de Raúl Alfonsín, que estableceu unha presunción de iure (ou sexa, que non admite proba en contrario) que os feitos cometidos polos membros das forzas armadas, durante a guerra sucia e o Proceso de Reorganización Nacional, non eran puníbeis por haber actuado en virtude de obediencia debida.

Esta norma dictouse para intentar conter o descontento da oficialidade do Exército Arxentino, eximindo aos militares por debaixo do grao de coronel, da responsabilidade nos delitos cometidos baixo mandato castrense. Dese modo, tivo lugar o desprocesamento da maioría dos implicados no terrorismo de Estado.

Algúns dos beneficiados pola norma foron o ex capitán de fragata Alfredo Ignacio Astiz e o xeneral (R) Antonio Domingo Bussi, contra os cales existían numerosas probas da comisión de delitos de lesa humanidade.

Xunto coa complementaria Lei de Punto Final, a Lei de Obediencia Debida foi derogada en agosto do 2003; aínda que a derogación non tivo efectos retroactivos.